Solly as a Rock!!

Welja, dat kon er ook nog bij. Gisteravond is mijn fiets gejat! En niet zomaar een fiets, Archibald II* was al 7 jaar mijn trouwe – enige – vervoersmiddel. Voor de deur van de flat. Even weggezet – op slot! – tussen twee afspraken door, en: foetsie. Ik dacht nog: ze hebben hem even verzet, maar nee… Gewoon weg! Waarom die van mij? Er stonden nog 3 veel mooiere fietsen naast! Ik weet dat dit voor sommige mensen dagelijkse kost is, maar ik woon nu al 10 jaar in de Bredase binnenstad, en dit is mijn allereerste fietsdiefstal, dus ja, ik ben een tikje van slag.

Ik heb al aangifte gedaan, maar voor de zekerheid volgt hier een opsporingsbericht. Archibald II is een damesmodel Omafiets “Old Dutch” met blauw frame en zwarte spatborden. Archibald II droeg ten tijde van de diefstal een mosterdgeel smokingstrikje. Heeft u Archibald II gisteren ná 8 uur ‘savonds zien rijden, of heeft u informatie over zijn huidige verblijfplaats, neemt u dan contact met me op? Ik dank u hartelijk voor uw medewerking!

*) Ik heb de – volgens sommigen rare, ikzelf denk daar anders over, IKEA doet het tenslotte ook – gewoonte om dingen een naam te geven. Mocht u zich afvragen wie Archibald I was: dat was mijn Puch MV50.

Ik kocht Kleedje zes zomers geleden. Felgekleurde gestreepte fleece aan één kant, zwart plastic aan de andere. Kleedje gaat trouw mee naar het Valkenbergpark, zomaar in het weekend, overdag doordeweeks of op dinsdagavonden. Kleedje figureert op vele foto’s en in tweets. Kleedje vormde de basis van ontelbare zwoele zomerdagen en -avonden, maar beschermde ons ook omgedraaid tegen de onverwachte regen. Er passen maximaal 6 mensen op Kleedje, en er kunnen er een stuk of 10 gezellig onder schuilen.

Kleedje is synoniem aan de zomer. De zomer eindigt pas als Kleedje, bedekt met verdorde Valkenbergparkgrassprieten, dubieuze vlekken en riekend naar verschraalde wijn en bier de was in gaat.

Dit was helaas tot dusver geen goede zomer voor Kleedje. Té vaak moest Kleedje binnen blijven vanwege de regen. Maar Kleedje klaagt niet. Morgen is er weer een kans op een uitje, de laatste Parkies van deze zomer. Ook ik hoop stiekem op mooi weer morgen en eigenlijk ook op een prachtige nazomer. Voor Kleedje natuurlijk, niet voor mezelf…

Nee. Ik wil het niet weten. Ik wil het niet horen. Ik ontken alles. Ik doe net of gisteravond niet is gebeurd. Het WK is helemaal nog niet voorbij. De finale is nog niet gespeeld. We hebben niet 4 minuten voor het eind van de 2e helft van de verlenging – nog nooit heb ik zó gehoopt op strafschoppen – verloren.

Ik wil de krant nog niet lezen, ik wil de radio niet horen, en bij de tune van het Journaal zap ik naar een andere zender. Ik zit nog in de onkennende fase…

Het was een prachtige maand, vol samenhorigheid, vol hoop. Hoop die op de Grote Markt gisteren ook lang overheerste, tot die 116de minuut. Toen vervloog de hoop. De samenhorigheid bleef. Samen treuren, samen tweede. Een flash-back naar 3 maart en 9 juni… Dus de trots opzij en samen naar de Molenstraat, naar de F.E.B.O., waar de vreugde wél overheerste. En vuurwerk werd afgestoken.

Vandaag hoop ik dat dat gevoel van “samen” nog even blijft hangen.
En vanavond eten we calamares.

Ik heb vandaag hetzelfde gevoel als op de dag dat ik gebeld zou kunnen worden over mijn eindexamenuitslag. Geslaagd, of toch gezakt? Of op de dag dat ik te horen zou krijgen of ik mijn baan zou krijgen, of het toch nét niet geworden was. Het gevoel tussen hoop en vrees. Kriebels. Spannend. Zenuwachtig. Weten dat je er niets aan kunt doen, behalve lijdzaam afwachten.

Vanmiddag speelt Oranje tegen Brazilë. Kwartfinale. En ik wieber al de hele ochtend tussen hoop en vrees.

Ik hoop zo dat ‘we’ vandaag winnen. Ik gun het ons. Niet alleen om voetballend revanche te kunnen nemen op de afgelopen twee ontmoetingen met Brazilië op dit niveau (wie herinnert zich niet de onterechte 3-2 in 1994 of de strafschoppen in 1998?), maar ook omdat Oranje van Nederland even één maakt. We denken even niet aan de moeizame coalitievorming, de toenemende intolerantie en de enorme bezuinigingen die ons boven het hoofd hangen. We hopen. Samen. Hele wijken verbroederen. Ruzies zijn bijgelegd met gezamelijke oranjeversiering in de straat. Voetbalpoules zorgen voor hilariteit en vriendelijke rivaliteit op het werk. We kijken met z’n allen in een kroeg, op de markt of in een partytent. Even zijn we verlost van de hokjes, partijen en teams.

Ik vrees dat ‘ze’ vanmiddag verliezen, door een discutabele scheidsrechtersbeslissing of één kleine moment van onoplettendheid. En ik vrees dat als dit gebeurd, wij in Nederland weer met een harde klap van die oranje wolk af op aarde terugvallen. Dat we ons weer terugtrekken in onze eigen hokjes, huizen en kliekjes. Met de oranjeversiering verdwijnt ook de verbroedering. We gaan weer klagen over het weer, de regering, de buren, de buitenlanders… Ik vrees de terugkeer van de onverschilligheid, intolerantie en negativiteit.

Ik weet dat hopen dat het voor altijd zo gezellig en gemoedelijk blijft, ook zonder WK, ijdele hoop is. Maar misschien als dit gevoel van ‘samen’ nog net even wat langer duurt, blijft er iets van hangen. Hoop ik.

Ik hoop zo ontzettend dat Oranje vanmiddag wint…

update @ 19:15 PM: Hoop doet leven, dat is duidelijk. Nog minstens vier dagen extra in de ban van Oranje. Man, man, man… Wat een wedstrijd! Brazilië VERSLAGEN met 2-1! Pfff, supermooi, maar wat een thriller. Na de eerste helft had ik de hoop opgegeven, ik was al blij dat het geen 2-0 was. Maar de tweede helft: Het leek wel een ander team. De ontlading op de Grote Markt in Breda na de 1-1 en de 2-1 was onbeschrijfelijk. En die laatste 10 minuten… killing: handenwringen, nagelbijten en een hartslag boven de 200. De emoties na het laatste fluitsignaal. Dóór naar de halve finale – ten koste van Brazilië! Ongelofelijk! Gelukkig hebben we de foto’s ook nog…

Toegegeven, na het vertrek van Aaf – naar de Volkskrant nota bene – moest ik wennen aan Renske, de nieuwe pagina twee columniste in NRC*next. De afgelopen maanden stal ze langzaam maar zeker mijn hart, steeds vaker riepen haar stukjes een glimlach of een gevoel van herkennning op. Sinds vanmorgen ben ik Aaf definitief vergeten. Ik schaterlachte van binnen – want: stilte coupé! – na het lezen van de column van vandaag: De Rotzooimaker. Bijzonder herkenbaar! Nu mag u na het lezen van de column raden: is Manlief of ben ik De Rotzooimaker? Ik geef u een hint: naast politica ben ik data manager… (meer…)